Υπομονή δεν είναι το να ανέχομαι τον άλλον. Όταν λέω ότι ανέχομαι τον άλλον, είναι σαν να λέω: ''Ο άλλος είναι χάλια, εγώ είμαι καλά και τον ανέχομαι''. Η πραγματική υπομονή είναι να αισθάνμαι ενοχή για την κατάστασή του και τον πονάω. Αυτό έχει πολλή ταπείνωση και αγάπη και τότε δέχομαι την Χάρη του Θεού και βοηθιέται και ο άλλος. Αν δω λ.χ. κάποιον κουτσό ή κουφό ή ναρκομανή, πρέπει να σκεφθώ: ''άν ήμουν εγώ σε καλή πνευματική κατάσταση, θα παρακαλούσα τον Θεό και θα τον έκανε καλά», γιατί ο Χριστός είπε: «θα σας δώσω δύναμη να κάνετε μεγαλύτερα θαύματα από μένα», οπότε έρχεται ο πόνος, η αγάπη για τον άλλον. Ενώ, αν πώ: «ε, τί να τον κάνω, ανάπηρος είναι, ας καθήσω λίγο κοντά του· θα έχω άλλωστε και τον μισθό μου», τότε ανέχομαι τον άλλον και δικαιολογώ τον εαυτό μου, ότι έκανα το καθήκον μου...

Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης