Κατόπιν, την Μεγάλη Εβδομάδα αποφασίστηκε να γίνουν οι ακολουθίες κεκλισμένων των θυρών. Η ιεραρχία προτίμησε να τα έχει καλά με τον «Καίσαρα» (την πολιτεία) τον δε Ιησού παρέδωσε ίνα ξανασταυρωθεί και Τον αφήσαμε μόνο Του, όπως και τότε. Η ανάστασή Του έγινε πάλι κεκλισμένων των θυρών και εορτάστηκε «με αναστολή» 40 ημερών. Μετά την πάροδο δύο (2) μηνών, οι εκκλησίες «άνοιξαν για το κοινό» αλλά υπό όρους, όπως να κάνουμε υπόκλιση και να μην ασπαζόμαστε τις ιερές εικόνες και τα λείψανα των Αγίων ή να τα ασπαζόμαστε μετά τον καθαρισμό τους με αντισηπτικό, να κρατάμε αποστάσεις, να μην φιλάμε το χέρι του ιερέα, το αντίδωρο να το παίρνουμε μόνοι μας ή να μας το δίνει ο ιερέας που φοράει γάντια, να κάνουμε χρήση αντισηπτικού κατά την είσοδό μας στον ναό, να υπάρχει όριο αριθμού εκκλησιαζομένων εντός του ναού αντί του «όστις θέλει», όσοι «άργησαν» να κάθονται εκτός του ναού ή να αποχωρούν και τέλος να φοράμε γάντια και μάσκες, μετατρέποντας τις λειτουργίες σε «μασκέ πάρτι». Αποκορύφωμα είναι ότι ορισμένοι ορθόδοξοι ιερείς κοινωνούν τους πιστούς με διαφορετικά κουτάλια για κάθε έναν και άλλοι μοιράζουν το αντίδωρο κλεισμένο σε σακουλάκι υποτιμώντας έτσι την παντοδυναμία του Θεού και ξεφτιλίζοντάς Τον! Η εκκλησία όμως δεν είναι το μαγαζάκι μας να το κλείνουμε και να το ανοίγουμε όποτε θέλουμε, ή να βάζουμε τους δικούς μας κανόνες ξεχνώντας ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του αμπελώνος. Ούτε είναι καφετέρια ή εστιατόριο ή εμπορικό κέντρο ή νοσοκομείο που μπορεί να μεταδοθεί ασθένεια αλλά ο Οίκος του Θεού που είναι άγιος. Δυστυχώς ξεχάσαμε ποιος είναι το αφεντικό εδώ και χιλιάδες χρόνια και ότι εμείς είμαστε οι προσωρινοί εργάτες Του. Ο φόβος μας έκανε και ξεχάσαμε τα θαύματα των μυστηρίων της εκκλησίας όπως ο ιερέας που λειτουργούσε στους λεπρούς στην Σπιναλόγκα για δέκα χρόνια, ο π. Χρύσανθος Κατσουλογιαννάκης, που δεν κόλλησε λέπρα, ενώ του φιλάγανε το χέρι, τους έδινε το αντίδωρο στο χέρι, τους μιλούσε και τους εξομολογούσε χωρίς μάσκα και γάντια, προσκυνούσε τις εικόνες που προσκυνούσαν και αυτοί και κατέλυε την Θεία Κοινωνία αφού είχαν κοινωνήσει όλοι. Ξεχάσαμε ότι το λάδι του ευχελαίου αλλά ακόμα και το λάδι από το καντήλι που καίει μπροστά από μια εικόνα το χρησιμοποιούμε «εις ίαση ψυχής τε και σώματος». Ξεχάσαμε ότι όταν τελούνται εγκαίνια σε ναό, διαβάζονται οι ευχές για τον αγιασμό του ναού και παρακαλούμε τον Θεό γονατιστοί: «…κατάπεμψον τὸ πανάγιὸν Σου Πνεῦμα καὶ ἁγίασον τὸν Οἶκον τοῦτον, πλήρωσον αὐτὸν φωτὸς ἁϊδίου, αἱρέτισον αὐτὸν εἰς κατοικίαν Σὴν, ποίησον αὐτὸν σκήνωμα δόξης Σου…» και «Κατάστησον αὐτὸν λιμένα χειμαζομένων, ἰατρεῖον παθὼν, καταφυγὴν ἀσθενῶν…». Πως γίνεται λοιπόν ο ιερός χώρος του ναού να είναι μολυσματικός χώρος; Ή πιστεύουμε ότι γίνονται αυτά που Τον παρακαλάμε ή φεύγουμε από την ορθόδοξη εκκλησία.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι με τα μέτρα αυτά, καταργήσαμε την απόδοση τιμής στις εικόνες και στα Άγια λείψανα, υποτιμώντας την Θεία Ενέργεια σε αυτά (ως δεύτεροι εικονομάχοι). Σύμφωνα με την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο (τα εντός εισαγωγικών αποσπάσματα ελήφθησαν από βιβλίο της Θεολογικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, που πραγματεύεται τις Οικουμενικές Συνόδους) «η τιμητική προσκύνηση, η οποία απονέμεται στους Αγίους, στα ιερά λείψανα, στα ιερά ευαγγέλια, στον τύπο του τιμίου Σταυρού, στις σεπτές εικόνες και κάθε τι αφιερωμένο στον Θεό ανάγεται ως λατρευτική προσκύνηση στον Τριαδικό Θεό, αφού όλα αυτά, λόγω της σχέσεώς τους με τον Θεό είναι μέτοχα της χάριτος του Θεού. Γι’ αυτό και προσκυνούνται σε ένδειξη τιμής και σεβασμού για την σχέση που έχουν προς τον Θεό, επειδή είναι σεπτά και άγια κατά μετοχή και μέθεξη στην αγιότητα του Θεού». Εφόσον είναι άγια και είναι μέτοχα της Χάριτος του Θεού πως μεταδίδουν ασθένειες όταν τα προσκυνάμε; Επίσης «οι εικόνες συνεργούν στη σωτηρία του ανθρώπου και στην δόξα του ονόματος του Θεού. Για τον λόγο αυτό, αλλά και ένεκα της ειδικής σχέσεώς τους με τα πρωτότυπά τους και τον Θεό αποβαίνουν κατά μετοχή και μέθεξη στην αγιότητα του Θεού φορείς χάριτος, ευλογίας και αγιασμού και, ως εκ τούτου, αξιούνται σεβασμού και σχετικής-τιμητικής προσκύνησης εκ μέρους του πιστού λαού του Θεού». Ακόμη κατά την Ζ΄

Οικουμενική Σύνοδο «οι εικόνες είναι ιερές και Άγιες. Είναι ιερά «αναθήματα» (αφιερώματα) και έχουν καθιερωθεί, γι’ αυτό και αξιούνται σεβασμού και τιμητικής προσκυνήσεως εκ μέρους των πιστών. Η χρησιμοποίηση, των ιερών εικόνων, εκτός του σκοπού για τον οποίο κατασκευάστηκαν, αποτελεί βεβήλωσή τους».

Εφαρμόζοντας λοιπόν όλα αυτά τα μέτρα (μάσκες, αντισηπτικά, αποστάσεις, μη προσκύνηση εικόνων και Αγίων λειψάνων…), φοβούμενοι την μετάδοση ασθένειας, ουσιαστικά ΠΡΟΣΒΑΛΟΥΜΕ – ΥΠΟΤΙΜΟΥΜΕ την Ενέργεια του Αγίου Πνεύματος (βλασφημία του Αγίου Πνεύματος), εν τέλει καταλήγουμε ΑΡΝΗΤΕΣ του Θεού και των Θείων Ενεργειών Του. Πέφτουμε στο ίδιο ακριβώς δογματικό λάθος με τους εικονομάχους. Δεν πιστεύουμε στην θεία Ενέργειά Του, ακυρώνοντας τον Τριαδικό Θεό! Στα δογματικά αποφθέγματα της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου αναφέρεται ότι «όσοι δεν απονέμουν τον αρμόζοντα σεβασμό στις ιερές εικόνες και τα λείψανα των Αγίων (και κατ΄ επέκταση οτιδήποτε ιερό στους ναούς του Θεού) θεωρώντας τα ως «κοινά», δηλαδή ως μη μέτοχα Θείας Ενέργειας, εάν μεν είναι επίσκοποι ή κληρικοί πρέπει να καθαιρούνται, εάν δε είναι μοναχοί ή λαϊκοί πρέπει να αφορίζονται.». Όλα αυτά λοιπόν δεν είναι μια μικρή ασέβεια αλλά δογματικό ατόπημα. Όλοι μας, η ιεραρχία (που πήραν τις αποφάσεις), οι ιερείς (οι οποίοι γνωρίζουν αλλά σιωπούν «κάνοντας υπακοή» σε αντιδογματικές αποφάσεις) και ο πιστός λαός (που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν), ξεφύγαμε από το δόγμα και την παράδοση της Εκκλησίας μας και γίναμε «ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ»! Και γεννάται τώρα η ερώτηση: Τα μυστήρια μετά την εφαρμογή των μέτρων έχουν την Θεία Ενέργεια του Αγίου Πνεύματος; ΟΧΙ. Διότι στους αιρετικούς η Χάρις του Θεού και η Ενέργεια του Αγίου Πνεύματος φεύγει. Γι’ αυτό και τα μυστήρια της Εκκλησίας από τότε που έκλεισαν οι εκκλησίες είναι ΑΚΥΡΑ και οι μετέχοντες σε θεία λειτουργία δεν κοινωνούν πλέον Σώμα και Αίμα Κυρίου αλλά ψωμί και κρασί.

Σήμερα κιόλας πρέπει να μετανοήσουμε, ο καθένας από το πόστο του, για τα αντιδογματικά-αιρετικά μέτρα που εφαρμόστηκαν και να επιστρέψουμε στην παράδοση της Εκκλησίας κηρύσσοντας την παντοδυναμία του Κυρίου μας. Κυρίως όμως πρέπει να ζητήσουμε συγχώρεση από τον Κύριο που φέτος μετά από δύο χιλιετίες Τον ξανασταυρώσαμε, υποτασσόμενοι πάλι στα κελεύσματα του «Καίσαρα», Τον υποτιμήσαμε, Τον προσβάλαμε, Τον βλασφημήσαμε και ολιγοπιστήσαμε υπό τον φόβο της μετάδοσης του κορονοϊού. Βάλαμε τους δικούς μας όρους στον Θεό μη πιστεύοντας στην αγιαστική θεία Ενέργεια του Θεού μας. Δεν πρέπει να συνεχιστεί άλλο αυτό το δογματικό παραστράτημα που έχει πέσει η εκκλησία μας γιατί ο Θεός είναι μεν μακρόθυμος αλλά και δίκαιος και εν τέλει θα έρθει και θα βάλει την τάξη όπως Εκείνος ξέρει.

Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!

Σύνταξη: ΕΝΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ