-Σεβ. Καναδᾶ: Μὴ ὁμιλεῖ κανεὶς «χωρὶς καθοδήγηση ἀπὸ τὴν Ἀρχὴ τῆς Ἐκκλησίας», τὸν Πατριάρχην!

-Σεβ. Σικάγου: «Τὰ ἱ. σκεύη νὰ ἀπολυμαίνωνται»!

-Οὐνίτης «Ἐπίσκοπος» Ὑάκινθος: «ἐνδεχόμενον μεταδόσεως νοσογόνων μικροβίων διὰ τῆς κοινωνίας ἐκ τοῦ Ποτηρίου»!

Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Κατραμάδος, θεολόγος

Τὰ μέτρα ποὺ κρατοῦν ὑπὸ περιορισμὸν τὴν λατρείαν μας ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέραν ἀποσύρονται. Ὡστόσον, παντοῦ διαλαλεῖται ὅτι δὲν θὰ ἐπιστρέψωμεν εἰς τὴν προτεραίαν κατάστασιν, ἀλλὰ ὅτι βαίνομεν πλέον πρὸς μίαν νέαν κανονικότητα. Ποῦ ὁδηγούμεθα;

Ἐξομοίωσις Ὀρθοδόξων καὶ παπικῶν

Ἐμελετήσαμεν τὰς ὁδηγίας ποὺ ἀπέστειλεν ἡ «Ἱ. Σύνοδος» τῶν ἐν Ἑλλάδι παπικῶν πρὸς τοὺς πιστούς της καὶ διεπιστώσαμεν ὅτι συνεμορφώθη καὶ αὐτὴ ἀπολύτως μὲ τὰς ἐπιταγάς τοῦ Κράτους. Αὐτὸ εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα νὰ δοθῆ ἡ ἐξουσία εἰς τὸ Κράτος νὰ παρέμβη ὄχι μόνον εἰς τὴν συνάθροισιν τῶν πιστῶν, ὅπως ψευδῶς ὑποστηρίζεται, ἀλλὰ καὶ εἰς αὐτὸ καθ’ ἑαυτὸ τὸ λειτουργικὸν τυπικὸν (ἀπαγόρευσις τοῦ ἀσπασμοῦ τῶν εἰκόνων, τοῦ «ἀσπασμοῦ τῆς εἰρήνης», παροχῆς «ἁγιασμοῦ», λιτανειῶν κ.λπ.). Ὡς γνωστόν, παρόμοια συμβαίνουν καὶ εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Τὸ διαπιστώνει οἱοσδήποτε καὶ ἀπὸ τὸ νέον ἀνακοινωθὲν τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως τῆς 20ῆς Ἰουνίου 2020, ὅπου μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρεται ὅτι οἱ πιστοὶ «νὰ μὴ ἀσπάζωνται, πρὸς τὸ παρόν, τὰς ἱεράς εἰκόνας εἰς τοὺς ναοὺς καὶ τὰς χεῖρας τῶν κληρικῶν».

Ἀπὸ ὅσα συμβαίνουν συμπεραίνει κανεὶς ὅτι: ἂν ὁ οἰκουμενισμὸς (ποὺ προωθεῖται ἀπὸ τὰς μασονικάς δυνάμεις) ἐχρειάσθη δεκαετίας, διὰ νὰ ἐπιτύχη δῆθεν «προσέγγισιν» Ὀρθοδόξων καὶ παπικῶν, ἡ ἄμεσος κρατικὴ ἐπέμβασις (ἀπὸ πολιτικοὺς ποὺ καὶ πάλιν ἐλέγχει ἡ μασονία) εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα νὰ ἐπιταχυνθῆ ἡ διαδικασία. Πλέον ἐφθάσαμεν εἰς αὐτὸ τὸ σημεῖον, ὅπου ἐπετρέψαμεν εἰς τὸ κράτος (ὄχι διὰ τῆς ἀμφιέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ εὐθέως ἄνευ προσχημάτων), νὰ καθοδηγήση τὴν Ἐκκλησίαν μας εἰς τὴν παραδοχὴν ὅτι ἡ Θ. Λειτουργία, ἡ «λαβίς», τὸ Ἅγιον Δισκοπότηρον πρέπει νὰ ἀποφεύγωνται, διότι μεταδίδουν ἰούς, δηλ. ἐμμέσως πλὴν σαφῶς ὅτι δὲν ὑπάρχει ἡ ἄκτιστος χάρις! Ὅλα εἶναι κτιστὰ καὶ γήινα. Κατελύθη διὰ πλαγίας ὁδοῦ τὸ θεολογικὸν χάσμα περὶ κτιστῶν καὶ ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ ποὺ ὑπῆρχε μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ παπικῶν, ἐφόσον ἐξωμοιώθημεν.

Εἰς τὸ μόνον ποὺ ὑφίσταται ἐπὶ τῆς οὐσίας ἀκόμη διαφορὰ μὲ τοὺς παπικοὺς εἶναι ἡ Θ. Κοινωνία. Διὰ πόσον ἆραγε; Ἐκφράζομεν αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, διότι ἀπόψεις ποὺ τὸ τελευταῖον διάστημα προῆλθον ἀπὸ χείλη Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων καὶ Πανεπιστημιακῶν τείνουν νὰ ταυτισθοῦν μὲ τὰς παπικάς.

Πρότριτα, ὁ Σεβ. Ἀμερικῆς ἐδήλωσεν ὅτι σημασίαν ἔχει τί κοινωνοῦμεν καὶ ὄχι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον κοινωνοῦμεν. Εἰς τὴν ἐφημερίδα «Καθολική» τῆς 30ῆς Μαΐου 2020 ἀναγιγνώσκομεν ἀκριβῶς τὸ ἴδιον:

«αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σήμερα δὲν εἶναι τὸ πῶς θὰ κοινωνήσουμε, ἀλλὰ ποιὸν κοινωνοῦμε».

Δηλαδὴ, ὁ τρόπος πού ἡ Ἐκκλησία καθιέρωσεν εἶναι ἀδιάφορος; Ἐπίσης, ἀνεγνώσαμεν ὅτι ὁ Καθηγητὴς κ. Βλ. Φειδᾶς εἰς πρόσφατον συνέντευξιν ἐδήλωσε σχετικῶς μὲ τὸν τρόπον τῆς Θ. Κοινωνίας:

«Εἶναι διάφοροι τρόποι. Σὲ αὐτὰ ἀποφασίζει (ἡ Ἐκκλησία). Τὸ πῶς θὰ διαχειριστεῖς τὸ ποτήριο εἶναι θέμα τῆς ἡγεσίας τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ πάρει ἀπόφαση πῶς θὰ διαχειρισθεῖ τὸν τρόπο… Ἑπομένως θὰ βρεῖς τρόπο εἴτε μὲ ἐμβάπτιση, εἴτε τί θὰ κάνεις…».

Εἰς τὸ ἀνωτέρω ἄρθρον τῆς ἐφημερίδος «Καθολικὴ» ἀναφέρεται ὅτι εἰς τοὺς ἐν Ἑλλάδι παπικούς:

«μέχρι πρὶν τὴν πανδημία ἡ Θεία Κοινωνία ἐχορηγεῖτο μὲ τὸν ἄρτο ποὺ ὁ ἱερέας ἐμβάπτιζε στὸν καθαγιασμένο οἶνο… τώρα σὲ ὅλη τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία, οἱ πιστοὶ κοινωνοῦν μὲ τὸν ἄρτο μόνο»!

Δὲν εἶναι τυχαία αὐτὴ ἡ πρακτικὴ τῶν παπικῶν, ἀλλὰ στηρίζεται εἰς τὴν Σύνοδον τοῦ Τριδέντου (1545-1563 μ.Χ.), ἡ ὁποία εἰς τὴν 21ην συνεδρίαν της ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ἀπεδέσμευσε τοὺς λαϊκοὺς ἀπὸ τὴν ὑποχρεωτικὴν κοινωνίαν ἐκ τοῦ ποτηρίου, κηρύσσουσα τὴν θεωρίαν τῆς «concomitantia» (=συνακολουθίας), ὅτι ἀφοῦ ὑπάρχει εἰς τὸ «Σῶμα» ὁ ὅλος Χριστὸς δὲν εἶναι ἀπαραίτητος ἡ λῆψις τοῦ «Αἵματος», θέσις ποὺ ἐπαναλαμβάνεται καὶ εἰς τὸ ἄρθρον τὴς «Καθολικῆς» ποὺ ἐμνημονεύσαμεν. Ὡστόσον, μετὰ τὴν Β΄ Βατικανὴν ἐδόθη ἡ δυνατότης Τοπικοὶ Σύνοδοι νὰ ἐπιλέγουν τὴν μετάδοσιν καὶ τοὺς τρόπους τῆς μεταδόσεως τοῦ «Αἵματος» εἰς λαϊκοὺς καὶ σήμερα περιλαμβάνεται εἰς αὐτοὺς

«εἴτε ἡ πόση ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ ποτήριο, εἴτε ἡ ἐμβάπτιση, εἴτε ἀναρρόφηση μὲ καλαμάκι εἴτε μὲ κοχλιάριο (λαβίδα)».

Ἡ ὑπαναχώρησις ὡστόσον τῶν παπικῶν, ἐξαιτίας τοῦ κορωνοϊοῦ, εἰς τὴν μετάδοσιν μόνον τῆς ὄστιας, δεικνύει ὅτι ἐπαληθεύονται τὰ ὅσα ἔγραφεν εἰς τὴν «Μεγάλη Κατήχηση» ὁ Ἔξαρχος τῶν Οὐνιτῶν Ἑλλάδος «Ἐπίσκοπος» Γρατιανουπόλεως Ὑάκινθος Γὰδ (1958-1975):

«τὸ ἐνδεχόμενον τῆς διὰ τῆς κοινωνίας ἐκ τοῦ Ποτηρίου μεταδόσεως νοσογόνων μικροβίων»!

Ἀκόμη καὶ πρὶν ἐνσκήψη ὁ ἰὸς αἱ παπικαὶ ὁδηγίαι ἦσαν ὡς ἑξῆς, ὡς εἶναι χαρακτηριστικῶς διατυπωμέναι ἀπὸ τὴν Σύνοδον τῶν παπικῶν εἰς ΗΠΑ:

«Μετὰ ἀπὸ κάθε ἕνα πιστὸ ποὺ λαμβάνει τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἱερουργὸς προσεκτικὰ καθαρίζει καὶ τὶς δύο πλευρὲς τοῦ χείλους τοῦ ποτηρίου. Αὐτὴ ἡ πράξη εἶναι ζήτημα καὶ εὐλάβειας καὶ ὑγιεινῆς. Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο, ὁ ἱερουργὸς περιστρέφει τὸ ποτήριο ἐλαφρῶς μετὰ ἀπὸ κάθε ἕνα ποὺ λαμβάνει τὸ πολύτιμο Αἷμα».

Πόσον πραγματικὰ ἀπέχει μία τοιαύτη πρακτικὴ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ εἰσήγαγε προσφάτως εἰς τὸ μυστήριον τῆς Θ. Εὐχαριστίας ὁ Σεβ. Σικάγου, γράφων εἰς τὴν ἐγκύκλιόν του ὅτι:

«ὅλα τὰ σκεύη, τὰ τραπέζια καὶ τὰ λειτουργικὰ ἀντικείμενα πρέπει νὰ ἀπολυμαίνονται στὴν ἀρχὴ καὶ στὸ τέλος τῆς Θ. Λειτουργίας… οἱ πιστοὶ καθὼς πλησιάζουν στὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο θὰ πρέπει νὰ ἀπολυμαίνουν τὰ χέρια τους»;

Ἡ ἀγάπη ὡς παγίς

Εἶναι διάχυτος ἡ ἀντίληψις ὅτι αἱ τοιαῦται καινοτομίαι γίνονται ἀπὸ ἀγάπην, πρὸς χάριν τῶν ἀσθενῶν εἰς τὴν πίστιν καὶ ὡς θυσία διὰ τὸν πλησίον. Ἀκριβῶς εἰς αὐτὴν τὴν πεποίθησιν ἐστηρί­χθη καὶ τὸ «κλείσιμον» τῶν Ἱ. Ναῶν μὲ τὴν ἀπαγόρευσιν τῆς τελέσεως τῆς Θ. Λειτουργίας. Σχετικά μὲ αὐτό περιλαμβάνεται εἰς τὸ περιοδικὸν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «Ἐφημέριος» (Μάϊος-Ἰούνιος 2020) ἄρθρον τοῦ Καθηγητοῦ κ. Ἰ. Καραβιδοπούλου, εἰς τὸ ὁποῖον σχολιάζει τὴν ρῆσιν τοῦ Κυρίου «τὸ Σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπον…», καταλήγων μὲ τὰ ἑξῆς:

«συνεχίζοντας καὶ βιώνοντας ἡ Ὀρθόδοξη ἑρμηνευτικὴ καθὼς καὶ ἡ λοιπὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας τὸ βιβλικὸ πνεῦμα τῆς προτεραιότητας τοῦ ἀνθρώπου σὲ σχέση μὲ τοὺς θεσμοὺς δέχεται τὴν ἀρχὴ τῆς «οἰκονομίας», δηλ. τὴν προσωρινὴ ἀναστολὴ κάποιου κανόνα, ὅταν οἱ πρωταρχικὲς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου τὸ ἀπαιτοῦν, ὥστε νὰ μὴ «σωθεῖ» ὁ τύπος καὶ «ἀπολεσθεῖ» ὁ ἄνθρωπος. Μήπως τὴν ἴδια εὐαισθησία ἔδειξαν στὶς μέρες μας Ἐκκλησία καὶ Πολιτεία θέτοντας τὴν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου ὑπεράνω τῶν λατρευτικῶν ἀναγκῶν του;».

Δὲν θὰ ἀσχοληθῶμεν μὲ τὴν παρερμηνείαν τοῦ ἐδαφίου οὔτε μὲ τὴν ἄποψιν τοῦ κ. Καθηγητοῦ ὅτι ἡ Κυβέρνησις, ποὺ εἶναι ἄσχετος μὲ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, λόγῳ εὐαισθησίας προέκρινε τὴν ὑγείαν ἀπὸ τὴν λατρείαν! Θὰ εἶχεν, ὡστόσον, ἐνδιαφέρον νὰ ἐρωτηθῆ ὁ κ. Καραβιδόπουλος, ἂν χάριν τῆς ὑγείας ὁ ἴδιος θὰ προέτεινε καὶ ἀλλαγὴν τοῦ «τύπου» τῆς Θ. Μεταλήψεως… Τὸ μεῖζον ὅμως εἰς ὅσα γράφει εἶναι ἕτερον: δικαιολογεῖ κατ’ οὐσίαν τὴν παῦσιν τῆς Θ. Εὐχαριστίας, θεωρῶν αὐτὴν ὡς μίαν ἁπλῆν λατρευτικὴν ἀνάγκην! Ποῖον θεολογικὸν ὑπόβαθρον τὸν ὠθεῖ εἰς αὐτὸν τὸν ὑποβιβασμόν; Ἡ κομβικὴ φράσις εἰς τὸ ἄρθρον του εἶναι «ἀνάγκες τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου». Πρόκειται, λοιπόν, διὰ τὴν κατανόησιν τῆς Ἐκκλησίας ὡς «κοινωνίας προσώπων»! Εἶναι τυχαῖον ὅτι καὶ εἰς τὸ ἄρθρον τῆς «Καθολικῆς» ἀναφέρεται ὅτι:

«Ἀπὸ τὴν Ἁγία Εὐχαριστία πηγάζει ἡ Ἐκκλησία ὡς κοινωνία προσώπων»!;

Ὅλη αὐτὴ ἡ περὶ προσώπου «θεολογία» ἑδράζεται εἰς τὴν ἀγαπητικὴν σχέσιν ποὺ ἀναπτύσσεται μεταξὺ τῶν ἀτόμων, ὥστε νὰ γίνουν δῆθεν πρόσωπα. Αὐτὴ ἡ «ἀγάπη» ἐπιβάλλει νὰ θυσιάσωμεν τὴν Θ. Λειτουργίαν χάριν τῆς κοινωνίας τῶν προσώπων! Ὡς τέλειον ὑπόδειγμα αὐτῆς προβάλλονται συνήθως αἱ ἐνδοτριαδικαὶ σχέσεις, καθὼς ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι τὰ κατ’ ἐξοχὴν Πρόσωπα. Μὲ μαθηματικὴν ἀκρίβειαν ὁδηγούμεθα εἰς τὴν παπικὴν «θεολογίαν». Χαρακτηριστικὸν αὐτὸ ποὺ ἀναφέρει καὶ πάλιν ἡ «Καθολικὴ» (18.05.2020):

«τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ὁ αἰώνιος δεσμὸς ἀγάπης ποὺ ἑνώνει τὸν Πατέρα μὲ τὸν Υἱό. Ὁ Ἅγιος Αὐγουστῖνος γράφει: «Ἰδού, εἶναι τρεῖς: ὁ Ἀγαπῶν, ὁ Ἀγαπημένος καὶ ἡ Ἀγάπη». Κάτω ἀπὸ αὐτὸ τὸ φῶς, τὸ ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό, ὡς σύνδεσμος τῆς ἀγάπης ποὺ γίνεται δεκτὴ καὶ δωρίζεται, ὡς χῶρος καὶ δύναμη τοῦ αἰωνίου διαλόγου τῆς ἀγάπης»!

Μὲ αὐτὴν τὴν εἰδυλλιακὴν κατὰ τὰ ἄλλα εἰκόνα, ποὺ οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Τριαδολογίαν, καταλήγομεν ἀπολύτως λογικὰ εἰς τὴν αἵρεσιν τοῦ filioque! Ἐκεῖ καταλήγει ἡ «θεολογία τοῦ προσώπου», καθὼς ταυτίζει τὰ πρόσωπα μὲ τὰς σχέσεις: εἰς τὴν Ἁγίαν Τριάδα ἐκλαμβάνεται ἡ ἀγάπη ὄχι ὡς κοινὴ ἐνέργεια τῆς μιᾶς Θεότητος, ἀλλὰ ὡς ἰδίωμα ἑκάστου Προσώπου, χαρακτηριστικόν τῆς ὑποστάσεώς του! Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον ἀντιλαμβάνεται  ὁ παπισμὸς τὴν Τριαδολογίαν, διότι ἀδυνατεῖ νὰ διακρίνη μεταξὺ «θεολογικῆς» καὶ «οἰκονομικῆς» Τριάδος καὶ ἀνατρέπει τὸ Ὀρθόδοξον δόγμα. Μὲ ἁπλᾶ λόγια φθάνομεν καὶ πάλιν ἐκεῖ ἀπὸ ὅπου ἠρχίσαμεν: ἡ εἰσχώρησις παπικῶν ἀντιλήψεων εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν ὁδηγεῖ εἰς υἱοθέτησιν τῆς ἀντιστοίχου ἠθικῆς, δηλ. ἡ «θεολογία τοῦ προσώπου» καταλήγει εἰς τὴν στέρησιν τῆς Θ. Κοινωνίας.

Χρειαζόμεθα Ἁγίαν Ἕδραν;

Δυστυχῶς, ὡς φαίνεται, αἱ παπικαὶ ἀντιλήψεις δεσπόζουν εἰς τὰς συνειδήσεις Καθηγητῶν καὶ Ἱεραρχῶν. Ἀκόμη καὶ ὅσοι δὲν ἀσχολοῦνται μὲ αὐτὰ τὰ «ψιλὰ γράμματα» τῆς δογματικῆς ἔχουν ἐμπεδώσει πολὺ καλῶς τὴν παπικὴν ἀπολυταρχίαν, ζητοῦντες νὰ ὑπάρχη ἕνας Πάπας καὶ εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν. Διὰ τοῦτο δὲν μᾶς ἐξέπληξεν ἡ ἐπιστολὴ του Ἀρχιεπισκόπου Καναδᾶ κ. Σωτηρίου πρὸς τοὺς κληρικοὺς του τῆς 5ης Ἰουνίου 2020:

«δὲν θὰ κάµω καµία δήλωση, ἐὰν δὲν ἔχω γραπτὲς ὁδηγίες ἀπὸ τὸ σεπτὸ Κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ Οἰκουµενικὸ µας Πατριαρχεῖο καὶ τὸν Παναγιώτατο Οἰκουµενικὸ µας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολοµαῖο… Μερικοὶ φαίνεται ὅτι θέλουν νὰ καυχῶνται γιὰ τὶς θεολογικὲς (καθηγητικὲς) γνώσεις τους. Ἂς σκεφθοῦν ὅµως, ὅτι ἡ πρώτη γνώση τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἔχουν εἶναι, ὅτι δὲν πρέπει νὰ ὁµιλοῦν χωρὶς καθοδήγηση ἀπὸ τὴν Ἀρχὴ τῆς Ἐκκλησίας».

Ὅταν προέκυψεν ἡ πανδημία ὁ Σεβ. Καναδᾶ εἶχε λάβει πολὺ σωστὴν θέσιν καθὼς ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸ ποίμνιον εἶχε τονίσει ὅτι χρειάζεται μετάνοια δι’ ὅσα συμβαίνουν καὶ εἶχε διερωτηθῆ μήπως ὁ Θεὸς ἀποστέλλει ὅλα αὐτὰ ἕνεκα καὶ τῶν πολλῶν ἐκτρώσεων. Ὅταν ὅμως εὑρέθη εἰς ποιμαντικὰ «ὕδατα ἀχαρτογράφητα» λόγω τῶν ἀκραίων μέτρων καὶ τῆς ἀπαγορεύσεως τῆς Θ. Λειτουργίας ἔπραξε καὶ αὐτὸς, ὅπως ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι Ἱεράρχαι: «χρειάζεται κάποιος ἀνώτερός μας νὰ μᾶς πεῖ τί θὰ κάνουμε»! Ἰδοὺ λοιπὸν πῶς καταλήγομεν εἰς τὴν βατικανοποίησιν τῆς Ὀρθοδοξίας. Δέχεται οὐσιαστικῶς κατάργησιν τῆς Συν­οδικότητος, δηλαδή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅπως οἱ Λατῖνοι, ἀφοῦ ἔχουν τὸν Πάπαν, τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι τριτεῦον, ἄν καί ἔχει πᾶσαν τήν ἀλήθειαν.

Μία κανονικότης ὑπάρχει: ἡ Ἐκκλησία

Παρὰ τὰς ἐκκλήσεις τοῦ «Ο.Τ.» νὰ μείνουν ἀμετακίνητοι οἱ Ἱεράρχαι εἰς τὴν Ἱ. Παράδοσιν, διότι ἡ μόνη ἀμετάθετος ἐλπίς εἶναι ἡ ἁγιοπνευματικὴ ἐμπειρία, κάποιοι πείθονται μόνον, ὅταν κανεὶς προτάσση τὰς κοσμικάς περγαμηνάς του. Εὐτυχῶς, ὁ λειτουργιολόγος κ. Π. Σκαλτσῆς ἐδημοσίευσε μελέτην, τῆς 14ης Ἰουνίου 2020, διὰ τὴν «λαβίδα», εἰς τὴν ὁποίαν ἀναγράφονται καὶ τὰ ἑξῆς:

«Ἡ λαβίδα ὡς λειτουργικὸ σκεῦος, ἄγνωστο ποιᾶς μορφῆς, εἶναι γνωστὴ μὲν ἀπὸ τὸν 4ο μ.Χ. αἰ. ὡς ἐργαλεῖο γιὰ ἐναλλακτικὴ λύση, γιὰ ἔκτακτα περιστατικὰ καὶ ἀνάγκες εἰδικές. Ἁγιολογικὰ κείμενα τοῦ 7ου αἰ. μᾶς πληροφοροῦν ὅτι ἡ λαβίδα συναντᾶται μὲ τὴ μορφὴ τοῦ κοχλιαρίου. Ἀπὸ τὸν 12ο αἰ. συνδέεται μὲ τὴν Προσκομιδὴ (μερίδες)».

Διὰ ἀκόμη μίαν φορὰν πρέπει νὰ τονισθοῦν τὰ αὐτονόητα. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν δύναται νὰ μεταβάλη τίποτε καθώς, ὡς φαίνεται καὶ διὰ τὴν «λαβίδα», αἱ Ἱ. Παραδόσεις της ὄχι μόνον ἔχουν δοκιμασθῆ ἑκατονταετίας, ἀλλὰ εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμέναι μὲ λατρευτικάς πρακτικάς ποὺ δὲν ἀλλάζουν. Ἡ «νέα κανονικότης», πρὸς τὴν ὁποίαν μᾶς ἀσκοῦν πιέσεις αἱ Κυβερνήσεις, εἶναι ἁπλῶς ἕνα βῆμα ἐγγύτερα πρὸς τὸν ἀποτυχημένον παπισμόν. Δὲν δύναται νὰ ὑπάρξη καὶ δὲν θὰ ὑπάρξη καμία δῆθεν «νέα κανονικότητα», καθὼς ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ εἶναι καὶ παραμένει ἡ μόνη κανονικότης. Ἡ λατρεία μας εἶναι 2.000 ἐτῶν καὶ ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀπαιτῶμεν ἀπὸ τοὺς νεοκόπους πολιτικοὺς νὰ τὴν σέβωνται εἰς τὸ ἀκέραιον.

Πηγή: orthodoxostypos